Verhalen van patiënten

Nienke Knippenborg (30 jaar) kreeg in 2015 de diagnose PCOS (Polycysteus Ovarium Syndroom). Een veelvoorkomend syndroom bij vrouwen waarbij er meerdere vochtblaasjes in de eierstok aanwezig zijn. Daardoor is er niet elke maand of soms helemaal geen eisprong. Dit kan zwanger worden lastiger maken. “Ik stopte met anticonceptie en werd niet meer ongesteld. Eenmaal bij de gynaecoloog was het beeld op de echo overduidelijk: PCOS.” Nienke vertelt over de diagnose en de weg naar haar zwangerschappen. 

Ziekenhuizen kende hij alleen als bezoeker en zijn huisarts had hij al zeker 10 jaar niet gezien. Frans Kemperman (73 jaar) uit Ratum is een fitte man, fietst graag en speelt al jaren met veel plezier basgitaar. Op een dag in februari viel de uitnodiging op de deurmat voor het bevolkingsonderzoek naar darmkanker. Niets bijzonders, hij had al vaker meegedaan. Nietsvermoedend deed hij mee, maar de uitslag was reden voor verder onderzoek. En toen kwam de diagnose: darmkanker.

Veel dorst en vermoeidheid. Daar had Aletta te Plate (42 jaar) uit Lievelde last van toen ze negen jaar geleden een bezoek bracht aan haar huisarts. Een vingerprikje wees uit dat haar bloedsuikerwaarden veel te hoog waren. “Dan gaan alle alarmbellen al een beetje rinkelen. Een week lang moest ik elke dag nuchter bloed laten prikken. Toen ook die waarden keer op keer te hoog bleken, kwam ik bij de internist in het SKB. Daar was de diagnose snel duidelijk: diabetes, ook wel suikerziekte genoemd.”

Van het ene op het andere moment veranderde Gonnie Meekes-Hofman uit Neede van een actieve vrouw in iemand die extreem benauwd was. Ze bleek te lijden aan hartfalen. Tegelijkertijd werd ze geconfronteerd met de diagnose longkanker. Het heeft een grote impact op het leven van haarzelf en haar man. Maar de actieve, sociale Gonnie voelt zich goed. “Als het zo blijft, kan ik hiermee leven.”

Het begon in oktober 2020. Gonnie was benauwd en kortademig. De huisarts dacht aan bronchitis en gaf medicatie. Na drie dagen was het nog niet beter.

Het gips was nog geen 2 uur van haar pols af, toen Wil struikelde over een paar wilde kastanjes en wéér op de Spoedeisende Hulp terecht kwam. “Stomme pech”, noemt Wil Farber (74 jaar) uit Elst het, die ten tijde van de val verbleef op een camping in Eibergen. 

Het nieuwe jaar was net begonnen toen mevrouw Oonk visite kreeg. Een paar dagen later bleek haar bezoek besmet te zijn met het coronavirus. “Ook ik werd positief getest. En toen begon de ellende”, vertelt ze. “Ik heb mijn man, onze zoon en schoondochter aangestoken. Gelukkig zijn zij niet zo ziek geweest als ik. Ik ging snel achteruit en kon helemaal niks meer. Na bijna vier weken gaat het nu een stuk beter met me en ga ik de goede kant op.

Wim Schepers werkte ruim 20 jaar als communicatie- en pr-adviseur in ons ziekenhuis. Achttien jaar na zijn afscheid van het SKB, moet hij eind 2020 met spoed naar het ziekenhuis. Hij maakt opnieuw kennis met het SKB. Dit keer niet als medewerker, maar als patiënt. “Als patiënt ontdekte ik de afgelopen maanden dat in die formeel en professioneel acterende 'witte pakken' zich ook nog een andere dimensie bevindt. De dimensie van een mens."

Werner Eijsink is al 18 jaar fysiotherapeut in ons ziekenhuis. Door het coronavirus lagen zijn ‘normale’ werkzaamheden in april 2020 tijdelijk stil en hielp hij onder andere coronapatiënten bij het revalideren. Op 8 april voelde hij zich grieperig. Een paar dagen later hoorde hij dat hij corona had. “Ik werd steeds zieker en had nergens meer zin in”, vertelt Werner. Ondanks dat hij altijd vitaal was en niet tot een risicogroep behoorde, werd Werner zelf patiënt en belandde aan de beademing op zijn ‘eigen’ IC-afdeling. 

Longklachten komen vaker voor in haar familie. Haar vader had COPD en ook haar oom was vaak benauwd. Lonie Ophof-Fransen (63 jaar) uit Winterswijk vertelt hoe haar klachten 20 jaar geleden begonnen: “Ik kreeg het benauwd en dat werd steeds erger. Ik ging naar de dokter en kreeg een puffer, maar dat hielp niet. Uiteindelijk kwam ik bij de longarts terecht. Daar hoorde ik dat ik ook COPD heb.”

Shannon Jansen weet sinds maart 2018 dat ze Multiple Sclerose (MS) heeft. Ruim twee jaar later is ze moeder van Jinte. “We wilden altijd wel graag jong ouders worden, maar zo jong hadden we niet bedacht.” Shannon is 22 jaar en wilde de eff ecten van eventueel andere of zwaardere medicatie voor zijn. “Niemand weet hoe de toekomst eruit ziet, maar wij hebben te maken met een extra factor. Als we langer hadden gewacht, zou het zomaar kunnen dat een zwangerschap heel anders uitpakt onder invloed van medicatie. Daarom besloten we niet te wachten. In augustus werd onze dochter geboren”, vertelt Shannon. “De zwangerschap verliep goed, alleen was ik wel extreem moe."