Verhalen van patiënten

Kaat heeft een aangeboren afwijking en is daardoor regelmatig in het ziekenhuis geweest. Dit was erg traumatisch. Hond Nozem is haar steun en toeverlaat en sleept haar door moeilijke en spannende momenten. Helaas mag Nozem niet overal naar binnen omdat hij geen officiële hulphond is. Bij een bezoek aan onze Spoedeisende Hulp, bleef Kaat daarom eerst met Nozem buiten staan. Een verpleegkundige zag hoe belangrijk Nozem voor haar is en hij mocht mee naar binnen. Gelukkig maar, want zonder Nozem gaat Kaat bijna nergens.

Daphne Trienes-Oonk (30 jaar), ontving in de zomer van 2022 haar eerste uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Ze hoefde hierover niet na te denken en plande snel een afspraak bij de huisarts voor het uitstrijkje. Een paar weken later kreeg ze de uitslag: er zaten matig afwijkende cellen tussen. “Als je voor het eerst een uitstrijkje laat maken, verwacht je niet dat deze afwijkt”, vertelt Daphne. Ze vertelt over het uitstrijkje, de uitslag en het vervolgtraject bij de gynaecoloog. 

Zorg is mensenwerk en als het nodig is doen we een stap extra. Dat vinden we vanzelfsprekend. Toch is het vaak juist die extra stap die het contact voor patiënten zo bijzonder maakt. In deze rubriek vertellen patiënten over wat dit voor hen betekent. Dit keer vertelt Melonda Grievink uit Aalten over neuroloog Ilse Arts en verpleegkundig specialist Renata Gierkink.

“Twee jaar geleden moest ik mijn borst amputeren in verband met borstkanker. Het was en is nog steeds een moeilijke en verdrietige tijd. Ik had veel aan verpleegkundig specialist Silvia Schreurs en ben haar erg dankbaar. Vanaf de diagnose was ze erg betrokken. Zij stelde mij gerust en ik kon mijn zorgen bij haar kwijt. Op de een of andere manier hadden we een klik denk ik. Dat heb ik niet zo snel met iedereen. Ik had veel last van wondvocht en dat vond ik heel eng. Silvia heeft mij toen heel goed begeleid. Ook de controles met haar waren heel prettig. Ik had een beetje het gevoel van ‘ik ken haar’. Dat heb je weleens, toch?"

Melissa Muller uit Ruurlo heeft sinds haar 15e de huidaandoening psoriasis. Inmiddels is ze al het grootste deel van haar leven in de weer met zalfjes, tabletten, kuren, zoutbaden, zonnecabines, aloë vera, huidolie en ga zo maar door. Steeds kwamen de dikke, schilferige plekken weer terug. Het beheerste haar leven. Tot ze naar Ruurlo verhuisde en bij de dermatoloog in het SKB terechtkwam.

Zorg is mensenwerk. Onze zorgverleners hebben dagelijks persoonlijk contact met onze patiënten. In deze rubriek vertellen een aantal patiënten over die ene medewerker die hen in het bijzonder is bijgebleven. Deze keer Miranda. Zij vertelt over diabetesverpleegkundige Marion Bieleveld, bij wie zij bijna 30 jaar geleden al als kind kwam voor haar diabetes type 1.

Janny de Vries-Tanger (67 jaar) uit Winterswijk-Kotten, voelde zich al vaker niet lekker en had bij inspanning last van druk op de borst. Op een zomerse dag in mei ging dat nare gevoel, na het schoonmaken van de zonnepanelen, niet meer weg. “Het voelde alsof ik in paniek ging raken, maar ik dacht ‘rustig blijven’.” Ze werd opgehaald door de ambulance en het was direct duidelijk wat er aan de hand was: een hartinfarct. Enkele maanden later is Janny aan het revalideren en vertelt ze over het hartinfarct.

Henk te Winkel had in 2005 een zwaar motorongeval, met een verlamming aan één kant tot gevolg. “Toen ik werd overgeplaatst van UMC Groningen naar het SKB, kwam ergotherapeut Marion Straten meteen langs voor oefeningen. Ze vond het een uitdaging, want in die tijd was ik de enige in de regio die dit had. Al snel was er een klik. Toen ik naar huis mocht na acht weken, ging de ergotherapie met Marion door om de dagelijkse dingen weer op te pakken. Sindsdien groeide de band. Ze heeft erg veel voor mij betekend om weer mee te doen in de maatschappij”, vertelt Henk dankbaar. 

Inge Verkerk (49 jaar), uit Dinxperlo, was in januari 2020 betrokken bij een ernstig auto-ongeluk. “Het voelde direct niet goed. Ik had pijn in mijn nek en kon bijna niet bewegen.” Eenmaal in het ziekenhuis, was de diagnose twee gebroken nekwervels, met als gevolg een incomplete dwarslaesie. Dit zorgde niet alleen voor problemen met bewegen, maar ook voor veel zenuwpijn. Voor de zenuwpijn kwam ze terecht bij de polikliniek Pijnbestrijding. Inge en haar man René vertellen over het ongeluk en het revalidatietraject.

Zwangeren hebben regelmatig controles, echo’s en onderzoeken. Vrij nemen, oppas regelen of het aantal kilometers; voor sommige vrouwen of partners is het lastig te organiseren. Dit kan anders volgens de medewerkers van afdeling Gynaecologie en Verloskunde. Tijd om met de wensen van zwangeren ‘mee te groeien’. Zwangere vrouwen die onder begeleiding staan van een gynaecoloog kunnen sinds april voor afspraken terecht bij de buitenpolikliniek in Eibergen. Ook nieuw is dat zwangeren op dinsdagavond terechtkunnen in het SKB voor een afspraak met de physician assistant klinisch verloskundige (PA klinisch verloskundige) in plaats van de gynaecoloog. Het gaat om een proef die een jaar duurt. Esther en Hilde, allebei zwanger, vertellen hun ervaring over deze vernieuwing.

Veel mensen die een bril dragen krijgen hiervoor eens per twee jaar een vergoeding van de zorgverzekeraar. Zo ook Bram Troost (71 jaar) uit Winterswijk. Dit jaar kon hij weer aanspraak maken op een vergoeding, dus hij ging naar de opticien voor een nieuwe bril. “Mijn rechteroog was redelijk, maar toen deze werd afgedekt zag ik met mijn linkeroog bijna niks. Daar had de opticien geen glazen voor.” De opticien vermoedde staar en via de huisarts kwam Bram bij de oogarts in het SKB. 

Rond haar zestiende kreeg Manon Lubbers (40 jaar) uit Aalten de diagnose reuma. Een aantal jaren geleden werd ook het syndroom van Sjögren vastgesteld. Dit is een vorm van reuma waarbij er spontaan ontstekingen ontstaan in de speeksel- en traanklieren. Manon heeft daarnaast veel last van pijnlijke en gezwollen gewrichten, vooral in haar vingers en polsen. 

“Een verkeerde draai gevolgd door een doffe knak in m’n rug”, zo herinnert Sanne Elschot zich het begin van haar hernia, nu ruim een jaar geleden. Sanne is 37 jaar en woont met haar vriend en twee kinderen in Lichtenvoorde. “Ik wist toen natuurlijk nog niet dat het een hernia was. Ik hoopte het te verhelpen door in beweging te blijven. Dus ging ik wandelen, veel en vaak.”

Rob Diks uit Borculo is niet het type om stil te zitten. “Ik zeg altijd: als ik geraniums heb, staan ze buiten en van hanggeraniums houd ik niet.” Met zijn bijna 70 jaar gaat hij er nog dagelijks op uit. Als vrijwilliger bij de speeltuin of met zijn Jack Russel Moppie. Hij laat zich niet weerhouden door zijn medische problemen. Door de jaren heen kreeg Rob maar liefst zes protheses: voor beide knieën, beide heupen én beide schouders. Een jaar geleden kreeg hij zijn laatste prothese in de linkerschouder.  

Voor veel mensen met een longaandoening kost een bezoek buiten de deur veel energie. Dan is het fijn dat je niet voor elke afspraak naar het ziekenhuis hoeft. In de Oost-Achterhoek werken wij samen met Sensire en Marga Klompé onder meer op het gebied van longzorg. Zo krijgen patiënten de zorg die ze nodig hebben, dicht bij huis, zonder dat ze de deur uit hoeven.

In het SKB voeren we darmoperaties uit volgens de ERAS methode. ERAS staat voor Enhanced Recovery After Surgery. Dankzij deze wetenschappelijk bewezen methode herstellen patiënten sneller na een operatie. 

Wat begon als een dag samen klussen, eindigde in het ziekenhuis. Op een woensdag in juli, kort voor een langverwachte vakantie naar Kroatië, hielp Wim van Eerden uit Aalten zijn broer bij het klussen. Tijdens het hijsen van een ijzeren plaat ging het gruwelijk mis. De plaat van maar liefst 1500 kilo viel en raakte zijn voet, waarbij de huid er als het ware werd afgeschraapt. Via de Spoedeisende Hulp (SEH) kwam hij uiteindelijk bij de plastisch chirurg terecht. Er volgde een lange operatie, waarbij weefsel van zijn been naar zijn voet werd getransplanteerd.

Nick Wassink (22 jaar) uit Aalten kreeg in september 2020 de diagnose teelbalkanker. Alsof dit niet al genoeg was kreeg hij ook nog te horen dat hij uitzaaiingen in zijn lever, longen en lymfeklieren had. “Het was vrijdag 25 september. Die datum vergeet ik nooit.  Ik dacht dat ik ‘even’ een echo had, maar een paar uur later werd ik al geopereerd”, zegt Nick. Hij vertelt over zijn reis naar genezing.

In het SKB voeren we darmoperaties uit volgens de ERAS methode. ERAS staat voor Enhanced Recovery After Surgery. Dankzij deze wetenschappelijk bewezen methode herstellen patiënten sneller na een operatie. Bijvoorbeeld door na de operatie zo snel mogelijk weer te bewegen en normaal te eten, zodat er zo min mogelijk spiermassa verloren gaat.

Tycho (15 jaar) moet minimaal één keer per jaar naar het SKB voor bijvoorbeeld een algehele controle of een onderzoek voor de ogen of oren. Ook moet hij wel eens bloedprikken, in focustaal: bloed afnemen. Dat was iets waar Tycho altijd heel angstig voor was. “Hij ging schreeuwen, krijsen, schoppen en slaan”, vertelt zijn moeder Petra. Het ziekenhuis, daar kwam Tycho dus liever niet. Petra vertelt hoe haar zoon Tycho nu, dankzij focustaal, met plezier naar het ziekenhuis gaat. 

Hennie en Cora Albers-Estalani uit Nijmegen ontmoetten elkaar in 2006 en zijn sindsdien onafscheidelijk. Tot Hennie in 2020 corona krijgt en ze elkaar bijna kwijtraken. “Ik voelde me niet zo lekker en dan opeens heb je corona.” Nu, ruim een half jaar later, zijn ze terug in het SKB om alles af te sluiten.

Nienke Knippenborg (30 jaar) kreeg in 2015 de diagnose PCOS (Polycysteus Ovarium Syndroom). Een veelvoorkomend syndroom bij vrouwen waarbij er meerdere vochtblaasjes in de eierstok aanwezig zijn. Daardoor is er niet elke maand of soms helemaal geen eisprong. Dit kan zwanger worden lastiger maken. “Ik stopte met anticonceptie en werd niet meer ongesteld. Eenmaal bij de gynaecoloog was het beeld op de echo overduidelijk: PCOS.” Nienke vertelt over de diagnose en de weg naar haar zwangerschappen. 

Ziekenhuizen kende hij alleen als bezoeker en zijn huisarts had hij al zeker 10 jaar niet gezien. Frans Kemperman (73 jaar) uit Ratum is een fitte man, fietst graag en speelt al jaren met veel plezier basgitaar. Op een dag in februari viel de uitnodiging op de deurmat voor het bevolkingsonderzoek naar darmkanker. Niets bijzonders, hij had al vaker meegedaan. Nietsvermoedend deed hij mee, maar de uitslag was reden voor verder onderzoek. En toen kwam de diagnose: darmkanker.

Veel dorst en vermoeidheid. Daar had Aletta te Plate (42 jaar) uit Lievelde last van toen ze negen jaar geleden een bezoek bracht aan haar huisarts. Een vingerprikje wees uit dat haar bloedsuikerwaarden veel te hoog waren. “Dan gaan alle alarmbellen al een beetje rinkelen. Een week lang moest ik elke dag nuchter bloed laten prikken. Toen ook die waarden keer op keer te hoog bleken, kwam ik bij de internist in het SKB. Daar was de diagnose snel duidelijk: diabetes, ook wel suikerziekte genoemd.”

Van het ene op het andere moment veranderde Gonnie Meekes-Hofman uit Neede van een actieve vrouw in iemand die extreem benauwd was. Ze bleek te lijden aan hartfalen. Tegelijkertijd werd ze geconfronteerd met de diagnose longkanker. Het heeft een grote impact op het leven van haarzelf en haar man. Maar de actieve, sociale Gonnie voelt zich goed. “Als het zo blijft, kan ik hiermee leven.”

Het begon in oktober 2020. Gonnie was benauwd en kortademig. De huisarts dacht aan bronchitis en gaf medicatie. Na drie dagen was het nog niet beter.

Het gips was nog geen 2 uur van haar pols af, toen Wil struikelde over een paar wilde kastanjes en wéér op de Spoedeisende Hulp terecht kwam. “Stomme pech”, noemt Wil Farber (74 jaar) uit Elst het, die ten tijde van de val verbleef op een camping in Eibergen. 

Het nieuwe jaar was net begonnen toen mevrouw Oonk visite kreeg. Een paar dagen later bleek haar bezoek besmet te zijn met het coronavirus. “Ook ik werd positief getest. En toen begon de ellende”, vertelt ze. “Ik heb mijn man, onze zoon en schoondochter aangestoken. Gelukkig zijn zij niet zo ziek geweest als ik. Ik ging snel achteruit en kon helemaal niks meer. Na bijna vier weken gaat het nu een stuk beter met me en ga ik de goede kant op.

Wim Schepers werkte ruim 20 jaar als communicatie- en pr-adviseur in ons ziekenhuis. Achttien jaar na zijn afscheid van het SKB, moet hij eind 2020 met spoed naar het ziekenhuis. Hij maakt opnieuw kennis met het SKB. Dit keer niet als medewerker, maar als patiënt. “Als patiënt ontdekte ik de afgelopen maanden dat in die formeel en professioneel acterende 'witte pakken' zich ook nog een andere dimensie bevindt. De dimensie van een mens."

Werner Eijsink is al 18 jaar fysiotherapeut in ons ziekenhuis. Door het coronavirus lagen zijn ‘normale’ werkzaamheden in april 2020 tijdelijk stil en hielp hij onder andere coronapatiënten bij het revalideren. Op 8 april voelde hij zich grieperig. Een paar dagen later hoorde hij dat hij corona had. “Ik werd steeds zieker en had nergens meer zin in”, vertelt Werner. Ondanks dat hij altijd vitaal was en niet tot een risicogroep behoorde, werd Werner zelf patiënt en belandde aan de beademing op zijn ‘eigen’ IC-afdeling. 

Shannon Jansen weet sinds maart 2018 dat ze Multiple Sclerose (MS) heeft. Ruim twee jaar later is ze moeder van Jinte. “We wilden altijd wel graag jong ouders worden, maar zo jong hadden we niet bedacht.” Shannon is 22 jaar en wilde de eff ecten van eventueel andere of zwaardere medicatie voor zijn. “Niemand weet hoe de toekomst eruit ziet, maar wij hebben te maken met een extra factor. Als we langer hadden gewacht, zou het zomaar kunnen dat een zwangerschap heel anders uitpakt onder invloed van medicatie. Daarom besloten we niet te wachten. In augustus werd onze dochter geboren”, vertelt Shannon. “De zwangerschap verliep goed, alleen was ik wel extreem moe."

Longklachten komen vaker voor in haar familie. Haar vader had COPD en ook haar oom was vaak benauwd. Lonie Ophof-Fransen (63 jaar) uit Winterswijk vertelt hoe haar klachten 20 jaar geleden begonnen: “Ik kreeg het benauwd en dat werd steeds erger. Ik ging naar de dokter en kreeg een puffer, maar dat hielp niet. Uiteindelijk kwam ik bij de longarts terecht. Daar hoorde ik dat ik ook COPD heb.”