Verhalen van patiënten

Rond haar zestiende kreeg Manon Lubbers (40 jaar) uit Aalten de diagnose reuma. Een aantal jaren geleden werd ook het syndroom van Sjögren vastgesteld. Dit is een vorm van reuma waarbij er spontaan ontstekingen ontstaan in de speeksel- en traanklieren. Manon heeft daarnaast veel last van pijnlijke en gezwollen gewrichten, vooral in haar vingers en polsen. 

“Een verkeerde draai gevolgd door een doffe knak in m’n rug”, zo herinnert Sanne Elschot zich het begin van haar hernia, nu ruim een jaar geleden. Sanne is 37 jaar en woont met haar vriend en twee kinderen in Lichtenvoorde. “Ik wist toen natuurlijk nog niet dat het een hernia was. Ik hoopte het te verhelpen door in beweging te blijven. Dus ging ik wandelen, veel en vaak.”

Rob Diks uit Borculo is niet het type om stil te zitten. “Ik zeg altijd: als ik geraniums heb, staan ze buiten en van hanggeraniums houd ik niet.” Met zijn bijna 70 jaar gaat hij er nog dagelijks op uit. Als vrijwilliger bij de speeltuin of met zijn Jack Russel Moppie. Hij laat zich niet weerhouden door zijn medische problemen. Door de jaren heen kreeg Rob maar liefst zes protheses: voor beide knieën, beide heupen én beide schouders. Een jaar geleden kreeg hij zijn laatste prothese in de linkerschouder.  

Voor veel mensen met een longaandoening kost een bezoek buiten de deur veel energie. Dan is het fijn dat je niet voor elke afspraak naar het ziekenhuis hoeft. In de Oost-Achterhoek werken wij samen met Sensire en Marga Klompé onder meer op het gebied van longzorg. Zo krijgen patiënten de zorg die ze nodig hebben, dicht bij huis, zonder dat ze de deur uit hoeven.

In het SKB voeren we darmoperaties uit volgens de ERAS methode. ERAS staat voor Enhanced Recovery After Surgery. Dankzij deze wetenschappelijk bewezen methode herstellen patiënten sneller na een operatie. 

Wat begon als een dag samen klussen, eindigde in het ziekenhuis. Op een woensdag in juli, kort voor een langverwachte vakantie naar Kroatië, hielp Wim van Eerden uit Aalten zijn broer bij het klussen. Tijdens het hijsen van een ijzeren plaat ging het gruwelijk mis. De plaat van maar liefst 1500 kilo viel en raakte zijn voet, waarbij de huid er als het ware werd afgeschraapt. Via de Spoedeisende Hulp (SEH) kwam hij uiteindelijk bij de plastisch chirurg terecht. Er volgde een lange operatie, waarbij weefsel van zijn been naar zijn voet werd getransplanteerd.

Nick Wassink (22 jaar) uit Aalten kreeg in september 2020 de diagnose teelbalkanker. Alsof dit niet al genoeg was kreeg hij ook nog te horen dat hij uitzaaiingen in zijn lever, longen en lymfeklieren had. “Het was vrijdag 25 september. Die datum vergeet ik nooit.  Ik dacht dat ik ‘even’ een echo had, maar een paar uur later werd ik al geopereerd”, zegt Nick. Hij vertelt over zijn reis naar genezing.

In het SKB voeren we darmoperaties uit volgens de ERAS methode. ERAS staat voor Enhanced Recovery After Surgery. Dankzij deze wetenschappelijk bewezen methode herstellen patiënten sneller na een operatie. Bijvoorbeeld door na de operatie zo snel mogelijk weer te bewegen en normaal te eten, zodat er zo min mogelijk spiermassa verloren gaat.

Tycho (15 jaar) moet minimaal één keer per jaar naar het SKB voor bijvoorbeeld een algehele controle of een onderzoek voor de ogen of oren. Ook moet hij wel eens bloedprikken, in focustaal: bloed afnemen. Dat was iets waar Tycho altijd heel angstig voor was. “Hij ging schreeuwen, krijsen, schoppen en slaan”, vertelt zijn moeder Petra. Het ziekenhuis, daar kwam Tycho dus liever niet. Petra vertelt hoe haar zoon Tycho nu, dankzij focustaal, met plezier naar het ziekenhuis gaat. 

Hennie en Cora Albers-Estalani uit Nijmegen ontmoetten elkaar in 2006 en zijn sindsdien onafscheidelijk. Tot Hennie in 2020 corona krijgt en ze elkaar bijna kwijtraken. “Ik voelde me niet zo lekker en dan opeens heb je corona.” Nu, ruim een half jaar later, zijn ze terug in het SKB om alles af te sluiten.

Nienke Knippenborg (30 jaar) kreeg in 2015 de diagnose PCOS (Polycysteus Ovarium Syndroom). Een veelvoorkomend syndroom bij vrouwen waarbij er meerdere vochtblaasjes in de eierstok aanwezig zijn. Daardoor is er niet elke maand of soms helemaal geen eisprong. Dit kan zwanger worden lastiger maken. “Ik stopte met anticonceptie en werd niet meer ongesteld. Eenmaal bij de gynaecoloog was het beeld op de echo overduidelijk: PCOS.” Nienke vertelt over de diagnose en de weg naar haar zwangerschappen. 

Ziekenhuizen kende hij alleen als bezoeker en zijn huisarts had hij al zeker 10 jaar niet gezien. Frans Kemperman (73 jaar) uit Ratum is een fitte man, fietst graag en speelt al jaren met veel plezier basgitaar. Op een dag in februari viel de uitnodiging op de deurmat voor het bevolkingsonderzoek naar darmkanker. Niets bijzonders, hij had al vaker meegedaan. Nietsvermoedend deed hij mee, maar de uitslag was reden voor verder onderzoek. En toen kwam de diagnose: darmkanker.

Veel dorst en vermoeidheid. Daar had Aletta te Plate (42 jaar) uit Lievelde last van toen ze negen jaar geleden een bezoek bracht aan haar huisarts. Een vingerprikje wees uit dat haar bloedsuikerwaarden veel te hoog waren. “Dan gaan alle alarmbellen al een beetje rinkelen. Een week lang moest ik elke dag nuchter bloed laten prikken. Toen ook die waarden keer op keer te hoog bleken, kwam ik bij de internist in het SKB. Daar was de diagnose snel duidelijk: diabetes, ook wel suikerziekte genoemd.”

Van het ene op het andere moment veranderde Gonnie Meekes-Hofman uit Neede van een actieve vrouw in iemand die extreem benauwd was. Ze bleek te lijden aan hartfalen. Tegelijkertijd werd ze geconfronteerd met de diagnose longkanker. Het heeft een grote impact op het leven van haarzelf en haar man. Maar de actieve, sociale Gonnie voelt zich goed. “Als het zo blijft, kan ik hiermee leven.”

Het begon in oktober 2020. Gonnie was benauwd en kortademig. De huisarts dacht aan bronchitis en gaf medicatie. Na drie dagen was het nog niet beter.

Het gips was nog geen 2 uur van haar pols af, toen Wil struikelde over een paar wilde kastanjes en wéér op de Spoedeisende Hulp terecht kwam. “Stomme pech”, noemt Wil Farber (74 jaar) uit Elst het, die ten tijde van de val verbleef op een camping in Eibergen. 

Het nieuwe jaar was net begonnen toen mevrouw Oonk visite kreeg. Een paar dagen later bleek haar bezoek besmet te zijn met het coronavirus. “Ook ik werd positief getest. En toen begon de ellende”, vertelt ze. “Ik heb mijn man, onze zoon en schoondochter aangestoken. Gelukkig zijn zij niet zo ziek geweest als ik. Ik ging snel achteruit en kon helemaal niks meer. Na bijna vier weken gaat het nu een stuk beter met me en ga ik de goede kant op.

Wim Schepers werkte ruim 20 jaar als communicatie- en pr-adviseur in ons ziekenhuis. Achttien jaar na zijn afscheid van het SKB, moet hij eind 2020 met spoed naar het ziekenhuis. Hij maakt opnieuw kennis met het SKB. Dit keer niet als medewerker, maar als patiënt. “Als patiënt ontdekte ik de afgelopen maanden dat in die formeel en professioneel acterende 'witte pakken' zich ook nog een andere dimensie bevindt. De dimensie van een mens."

Werner Eijsink is al 18 jaar fysiotherapeut in ons ziekenhuis. Door het coronavirus lagen zijn ‘normale’ werkzaamheden in april 2020 tijdelijk stil en hielp hij onder andere coronapatiënten bij het revalideren. Op 8 april voelde hij zich grieperig. Een paar dagen later hoorde hij dat hij corona had. “Ik werd steeds zieker en had nergens meer zin in”, vertelt Werner. Ondanks dat hij altijd vitaal was en niet tot een risicogroep behoorde, werd Werner zelf patiënt en belandde aan de beademing op zijn ‘eigen’ IC-afdeling. 

Shannon Jansen weet sinds maart 2018 dat ze Multiple Sclerose (MS) heeft. Ruim twee jaar later is ze moeder van Jinte. “We wilden altijd wel graag jong ouders worden, maar zo jong hadden we niet bedacht.” Shannon is 22 jaar en wilde de eff ecten van eventueel andere of zwaardere medicatie voor zijn. “Niemand weet hoe de toekomst eruit ziet, maar wij hebben te maken met een extra factor. Als we langer hadden gewacht, zou het zomaar kunnen dat een zwangerschap heel anders uitpakt onder invloed van medicatie. Daarom besloten we niet te wachten. In augustus werd onze dochter geboren”, vertelt Shannon. “De zwangerschap verliep goed, alleen was ik wel extreem moe."

Longklachten komen vaker voor in haar familie. Haar vader had COPD en ook haar oom was vaak benauwd. Lonie Ophof-Fransen (63 jaar) uit Winterswijk vertelt hoe haar klachten 20 jaar geleden begonnen: “Ik kreeg het benauwd en dat werd steeds erger. Ik ging naar de dokter en kreeg een puffer, maar dat hielp niet. Uiteindelijk kwam ik bij de longarts terecht. Daar hoorde ik dat ik ook COPD heb.”