'Ik heb heel erg veel geluk gehad en ben enorm dankbaar dat ik geen fysieke uitval heb'

Wilfried Nienhuis (61 jaar) uit Groenlo stond op een normale zondagochtend op met een lekkere bak koffie. Plotseling werd hij erg duizelig. “Het was alsof ik in een draaimolen zat die tien keer harder gaat dan normaal”, vertelt hij. Later in het ziekenhuis bleek dat Wilfried een beroerte had. Hij houdt er absoluut niet van om in de ‘spotlight’ te staan, maar vertelt zijn verhaal graag om andere mensen alert te maken op de signalen die bij een beroerte horen.

Wilfried had al eerder klachten voordat het die bewuste zondagochtend mis ging. Hij had toen hoofdpijn en een gekke spierpijn in zijn nek. “Tijdens mijn werk twee jaar geleden was ik een keer gigantisch duizelig. Ook merkte ik dat ik scheel begon te kijken. Ik heb toen de huisarts gebeld en kreeg de praktijkondersteuner aan de lijn. Zij vertrouwde het niet. Ze was bang voor een hersenbloeding en hield mij aan de praat. Ik ben bij de huisarts geweest, kreeg bloedverdunners en bleef onder controle”, vertelt Wilfried. Ook schafte hij, op advies, een goede bloeddrukmeter aan om zijn eigen bloeddruk te meten. 

Die bewuste zondag

“Het was een normale zondagochtend op 17 maart. Om zeven uur stond ik op, trok ik mijn badjas aan en ging zitten met een bak koffie. Toen ik opstond van mijn stoel, werd ik erg duizelig. Ik voelde direct dat het niet goed was. Mijn rechteroog trok weer scheel weg én ik werd misselijk. Ik voelde dat ik moest braken en kon niet meer op tijd in de keuken komen.” Wilfried kon niet meer recht lopen en viel meerdere keren. “Ik voelde dat ik naar het ziekenhuis moest. Ik heb geen relatie, dus ik was alleen thuis. Schreeuwen om hulp had geen zin en mijn telefoon lag boven.” Ondanks de situatie bleef Wilfried kalm. 

112 bellen

Met veel moeite wist Wilfried zichzelf naar boven te krijgen, waar zijn telefoon op het nachtkastje lag. “Ik viel weer en besloot om op de grond te blijven liggen, om te voorkomen dat ik met mijn hoofd ergens tegenaan viel. Ik heb mij liggend aangekleed en ben via de trap naar beneden gegleden. Toen heb ik 112 gebeld. Het duurde ongeveer vijf minuten voordat ik dat voor elkaar had, want ik kon niks meer coördineren.” Toen hij iemand van de meldkamer aan de telefoon sprak, kreeg hij helaas niet te horen wat hij wilde horen. “Omdat ik aanspreekbaar was, maakten ze een verkeerde inschatting en verwezen me naar de huisartsenpost. Ik snap dat het lastig is om telefonisch een inschatting te maken, maar voor mij was het enorm frustrerend. Ik dacht alleen maar: ik kan niet naar de huisartsenpost, er moét een arts of ambulance komen!”

Een beroerte

Wilfried belde een van zijn dochters die 500 meter verderop woont. “Ze kwam direct naar mij toe en schrok heel erg. Ze belde gelijk 112, waarna gelukkig de ambulance kwam. Een van de ambulancebroeders hield mij aan de praat en de ander deed de medische handelingen en checks. Dat was enorm fijn, een dikke pluim voor de ambulance. Ondertussen was ik nog erg misselijk en moest ik onderweg naar het ziekenhuis weer overgeven.” Eenmaal in het ziekenhuis, kreeg Wilfried een CT-scan. “Ik kreeg niet meer alles mee. Mijn dochter vertelde dat ze konden zien dat ik al twee keer eerder een kleine beroerte had gehad.” Een tijdje later kreeg Wilfried ook nog een MRI-scan. Daarop was overduidelijk te zien dat hij een beroerte had.

Black-outs

“Ik heb een paar dagen in het ziekenhuis op de verpleegafdeling gelegen. Toen mocht ik naar huis en kreeg ik bloedverdunners mee. Regelmatig kom ik nog op controle in het ziekenhuis. Ik besef dat ik erg geluk heb gehad. Ik heb geen fysieke uitval en kan nog gewoon fietsen en wandelen. Soms heb ik wel last van black-outs en ik kan prikkels minder goed verdragen. Bijvoorbeeld bij de zwemles van mijn kleinkind, dan zijn er veel en hoge geluiden. Maar als dat alles is, kan ik daarmee leven. Dat heb ik ervoor over”, zegt Wilfried tevreden. 

Dankbaar

Wilfried is enorm dankbaar voor de afloop, de zorg in het ziekenhuis, maar ook voor zijn dochters die hem gesteund hebben. “Ik hoop dat andere mensen wat kunnen leren uit mijn verhaal. In ieder geval zou ik zeggen: luister altijd naar je eigen lichaam. Die ken jijzelf het beste”, sluit hij af.

Jitske ten Dolle, CVA-verpleegkundige

Jitske is stroke verpleegkundige (CVA-verpleegkundige) op de verpleegafdeling Cardiologie, Longgeneeskunde en Neurologie. Patiënten die een CVA hebben gehad, worden opgenomen op deze afdeling. Een CVA is de medische naam voor een beroerte. Jitske: “Bij een beroerte is een bloedvat in de hersenen dicht of kapot. Als het bloedvat dicht is, spreken we van een herseninfarct. Er zit dan een stolsel in het bloedvat, waardoor het bloed niet verder kan stromen. Hierdoor kunnen er uitvalsverschijnselen optreden. Bijvoorbeeld een verlamde arm of verlamd been, een scheve mond of niet goed zien, praten of slikken of andere verschijnselen. Ook kan het bloedvat kapot zijn. Dan komt er bloed in de hersenen. Dat noemen we een hersenbloeding. Dit komt minder vaak voor dan een herseninfarct.”