'Het voelde alsof mijn lichaam continu aan stond'

Johan kreeg twee keer de ziekte van Graves

Gepubliceerd op: 06 oktober 2025

Johan Meeringa (64) is al heel zijn leven fit en sportief. Hij heeft jarenlang zaalhandbal gespeeld, liep hard bij de atletiekvereniging en speelde tennis. Totdat dat niet meer ging. Ondanks zijn goede conditie hield hij de wekelijkse tennistraining opeens niet meer vol. De ziekte van Graves, een auto-immuunziekte met daarbij een te snel werkende schildklier, zorgde ervoor dat hij extreem moe werd.

In maart 2023 voelde Johan zich af en toe wat kortademig en hij werd steeds vermoeider. En dat terwijl hij altijd super fit was. “Ik sportte regelmatig en werkte met veel plezier bij het Waterschap Rijn en IJssel. Opeens kwam ik af en toe op het werk niet meer uit mijn woorden en voelde me vaak moe. Tijdens een tennistraining moest ik halverwege stoppen, het lukte gewoon niet meer. Mijn lichaam deed niet meer wat ik wilde. Dat had ik nog nooit mee gemaakt”, vertelt Johan.

Naar de huisarts

Johan: “Ik ben op mijn 22e begonnen met werken en in al die jaren was ik nog nooit ziek geweest. Maar nu belde ik toch de huisarts, want dit voelde echt niet goed. De huisarts adviseerde een bloedtest om mijn bloedwaardes te controleren. Ik kreeg dezelfde dag nog de uitslag te horen. Een te snel werkende schildklier. Binnen een paar dagen kon ik terecht bij het SKB. Dat was erg fijn.”

De ziekte van Graves

Er zijn meerdere mogelijke oorzaken van een te snel werkende schildklier. Een veel voorkomende oorzaak is de ziekte van Graves. Hierbij is je afweersysteem in de war. Het is een auto-immuunziekte waarbij je afweersysteem je eigen schildklier aanvalt. Je schildklier gaat dan teveel hormonen aanmaken.

Hormoonhuishouding uit balans

Johan: “De internist in het SKB legde de mogelijke behandelmethodes heel duidelijk uit, zonder ingewikkelde termen. Samen besloten we te kiezen voor medicatie. Het duurde wel een hele poos voordat mijn lichaam daar aan gewend was. Ik was moe en viel wel twaalf kilo af. Doordat mijn hormoonhuishouding uit balans was ging mijn lichaam steeds harder werken. Daar was niet tegen aan te eten, en ik had ook niet altijd zin om te eten.” Johan zat vier maanden thuis, elke zes weken moest hij zijn bloedwaardes laten controleren. “Het was heel confronterend om thuis te zitten en me zo naar te voelen. Ik vond het ook vervelend voor mijn vrouw. Het hele huishouden kwam in die periode op haar schouders terecht. En ik was in die tijd ook niet de meest gezellige persoon. Ik had niet eens de energie om te douchen, laat staan om daarna de douche droog te maken.”

Mijn lichaam deed niet meer wat ik wilde. Dat had ik nog nooit meegemaakt.

Re-integreren

Na vier maanden sloeg de medicatie goed aan en voelde Johan zich langzaam weer beter. Onder begeleiding van een bedrijfsarts bouwde hij zijn werk weer op. “Ik vond het fijn om weer aan de slag te kunnen en kreeg veel ruimte van mijn werkgever, maar het was ook wel wennen. Ik vond het lastig om steeds de goedbedoelde vragen van collega’s over hoe ik me voelde te beantwoorden. Soms wist ik gewoon niet wat ik moest zeggen. Na ongeveer een jaar voelde ik me weer helemaal goed en kon ik stoppen met de medicatie. Ik was weer beter.”

En toen kwam het terug

Johan: “In maart 2025 voelde ik me opeens weer een beetje raar. Ik was inmiddels weer lekker aan het werk en veel in beweging. Op een dag voelde ik me echt niet lekker. Na een bloedtest bleken mijn waardes toch weer uit evenwicht. Doordat ik mijn lijf inmiddels zo goed ken was ik er gelukkig vroeg bij. In overleg met de internist ben ik weer begonnen met medicatie. Het instellen van de medicatie ging een stuk sneller dan de vorige keer. Ik voel me nu gelukkig weer goed, ben weer aan het werk en mijn schildklierwaardes zijn weer hersteld.

Vaker erop uit

“Door wat mij is overkomen, realiseren we ons dat we meer willen genieten. Er vaker lekker op uit gaan. Mijn vrouw en ik zijn allebei een dag minder gaan werken. We hebben een samengesteld gezin met vijf kinderen; drie meiden en twee jongens. Binnenkort word ik voor de vijfde keer opa. Daar willen we vaak leuke dingen mee gaan doen. Het is super leuk om ‘Hallo opa Johan!’ te horen”, vertelt Johan stralend.

Elise Boele, internist

“De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte met daarbij een te snel werkende schildklier. Je afweersysteem maakt dan antistoffen aan die je schildklier te hard laten werken. Daardoor maakt je schildklier te veel hormonen aan. Dit leidt tot lichamelijke klachten en een snellere stofwisseling”, vertelt Elise. “Het komt het meeste voor bij vrouwen, maar kan dus ook bij mannen voorkomen. Ik zie vooral vrouwen tussen de 25 en 50 jaar. Patiënten hebben klachten zoals hartkloppingen, een onrustig gevoel, vermoeidheid en/of gewichtsverlies. Met deze klachten komen ze eerst bij de huisarts. Die laat bloedonderzoek doen. Als daarin afwijkingen te zien zijn die wijzen op een te snel werkende schildklier, kom je bij ons in het ziekenhuis. We meten de schildklierhormonen en bepaalde antistoffen in het bloed. Soms maken we een schildklierscan om te zien welke delen van de schildklier actief zijn.”

“Er zijn drie behandelingen bij de ziekte van Graves: medicijnen die de schildklier remmen, een radioactieve jodiumbehandeling of een operatie. Wat het beste past, verschilt per patiënt. Medicatie is de meest voorkomende behandeling.” Naast een te snel werkende schildklier, is een te traag werkende schildklier ook een veelvoorkomende aandoening. Elise vertelt: “Een traag werkende schildklier komt nóg vaker voor. De meest voorkomende oorzaak van een te traag werkende schildklier is de ziekte van Hashimoto. Dat is het omgekeerde van een te snel werkende schildklier. Dit kan behandeld worden met medicatie. Vaak blijven patiënten hiervoor bij de huisarts en komen wij niet in beeld.”