Op bezoek bij

Voor patiënten die opgenomen zijn, spelen familie en naasten vaak een belangrijke rol. Het bezoekmoment is dan ook vaak een moment om naar uit te kijken voor onze patiënten. Wij vroegen een aantal bezoekers: ‘Bij wie gaat u op bezoek?'

Louay Roode

Bertes bezoekt zijn vrouw Saraya en hun pasgeboren zoon Louay. Louay werd te vroeg geboren via een keizersnede toen Saraya 34 weken zwanger was. Daarom wordt hij momenteel verzorgd op de afdeling Neonatologie. De keizersnede was een nieuwe ervaring voor Saraya na drie eerdere natuurlijke bevallingen. Gelukkig verliep alles soepel. Bertes vertelt: "Sinds we hier zijn, is alles vlot en zonder problemen verlopen. Vanaf de operatie tot aan de nazorg van de verpleegkundigen. We voelden ons op ons gemak en zodra er iets aan de hand was met onze kleine Louay, werd er meteen actie ondernomen. Het voelde direct vertrouwd."

"We hebben thuis nog drie andere kinderen, die ook op bezoek zijn geweest. Ze werden warm onthaald en kregen zelfs hulp bij het vasthouden van hun broertje. Dat was geweldig om te zien", vertellen beide ouders lachend. Louay's gezondheid gaat ondertussen erg vooruit. "Een week geleden voelde hij zich niet zo goed, maar nu zien we duidelijk verbetering. Hoewel er af en toe nog kleine terugvallen zijn, is alles onder controle." Ondanks de tevredenheid over de zorg in het ziekenhuis, kijken ze ernaar uit om Louay binnenkort mee naar huis te kunnen nemen. Op de vraag wat ze van plan zijn als ze weer thuis zijn in Winterswijk, antwoorden ze enthousiast: "Er staat ons een welkomstbabyshower te wachten. Mijn moeder had dit al gepland voor de dag dat ik ongepland naar het ziekenhuis ging. We kijken er echt naar uit."

Gijs Mol

Anouk is op bezoek bij haar drie maanden oude zoon Gijs. Sinds zijn geboorte heeft Gijs last van zijn darmen. “Hij kan daardoor niet goed slapen en hij heeft problemen met zijn ontlasting”, vertelt Anouk. “In overleg met de kinderarts hebben we daarom afgesproken dat Gijs een weekje in het ziekenhuis blijft ter observatie.” De eerste dagen in het ziekenhuis was Gijs erg onrustig en daarom was het beter om niet zoveel bezoek langs te laten komen. Alleen Anouk en haar man waren er iedere dag. “We hebben regelmatig een korte wandeling gemaakt. Een rondje om het ziekenhuis is daarvoor ideaal. We hebben ook veel gevideobeld met de opa’s en oma’s, zodat ze hem wel even konden zien. En ik ben hier een nachtje blijven slapen.”

De week in het SKB is bijna voorbij. “Gijs en ik hebben wel afgesproken dat dit de laatste keer is dat hij in het SKB ligt”, grapt ze. “Met een beetje geluk mag hij vandaag weer naar huis en anders blijven we nog een nachtje. We hopen wel dat we weer lekker naar huis mogen. Dan laten we snel de opa’s en oma’s langskomen, zodat ze met hem kunnen knuffelen. Ze hebben hem gemist en kunnen eigenlijk geen week zonder Gijs.” 

Teun

Frank en Loes, uit Aalten, zijn op bezoek bij hun zoontje Teun. Loes moest ingeleid worden vanwege een zwangerschapskwaal. Teun was 37 weken toen hij geboren werd. Hij had het benauwd en moest aan de beademing. Daarom ligt hij op de afdeling Neonatologie. Zijn ouders zijn geen moment van zijn zijde geweken. De eerste week zijn zowel papa als mama dag en nacht bij hem geweest. “Thuis hebben we nog een zoon van ruim anderhalf jaar oud. Hij is ook al op bezoek geweest. Naast zijn broertje, vond hij de speelkamer op de kinderafdeling geweldig”, vertellen beide ouders. Ook de opa’s en oma’s hebben Teun al mogen bewonderen.

Na een week is Frank grotendeels weer naar huis gegaan voor hun oudste zoon Stan. Loes vertelt: “Ik ga nu vaak rond 17.00 uur ook naar huis. Dan eten we met Stan en brengen we hem samen naar bed. Daarna ga ik weer naar het ziekenhuis.” Inmiddels gaat het al stukken beter met Teun. “Een week geleden had hij nog veel infusen en lag hij aan de beademing. Nu heeft hij alleen nog maar een slangetje voor de sondevoeding.” Ondanks dat het stel heel blij is met alle goede zorgen in het ziekenhuis, hopen ze toch dat Teun snel mee naar huis mag. “We missen onze oudste zoon enorm. Als we thuis zijn gaan we heerlijk genieten met zijn vieren en alles doen wat we in de kraamweek hadden willen doen.”

Ruben Lacet

We treffen Ruben, uit Eibergen, op zijn kamer op de verpleegafdeling Interne Geneeskunde (D2). Nadat hij met darmklachten en verstoppingsproblemen bij de huisarts kwam en aanvullend onderzoek in het ziekenhuis kreeg, bleek het mis te zijn. Hij kreeg de diagnose endeldarmkanker. Op de dag dat wij hem spreken heeft hij zijn laatste bestraling. Hiervoor gaat hij naar het Medisch Spectrum Twente in Enschede. Daarna volgt er nog een behandeltraject met chemokuren, in het SKB, en een operatie om zijn endeldarm te verwijderen. Eerder heeft hij al een stoma gekregen. Ruben vertelt: “Ik heb al zoveel mensen ontmoet van verschillende afdelingen en iedereen is heel erg goed in wat hij of zij doet. Iedereen is menselijk en vriendelijk en dat waardeer ik enorm.”

Zijn vrouw en kinderen komen regelmatig op bezoek als, maar zijn er vandaag even niet. “Ik heb vier kinderen. Twee jongens van 12 jaar (een tweeling), een dochter van 14 jaar en een zoon van 15 jaar. Laatst had een van mijn zoons een taart gebakken en meegenomen naar het ziekenhuis. We hebben buiten bij het ziekenhuis samen gepicknickt. Verder gaan we ook wel eens samen in het restaurant zitten.” Ruben heeft de komende week een ‘rustweek’ en mag daarom over een paar dagen naar huis. “Ik ben gek op vogels en we wonen in een groene buurt. Als ik thuis ben en het droog is, ga ik lekker buiten in de tuin zitten en luisteren naar de vogels. Daar geniet ik enorm van.”

Sam Oldenhave

Els en Gerben uit Aalten, zijn op bezoek bij hun zoontje Sam. Sam is op 13 juni, ongeveer tien weken te vroeg, geboren. “We gingen met alle toeters en bellen naar het SKB. Daar ging het allemaal heel snel. Om 10.01 uur waren we op de verloskamer en om 10.07 uur was Sam er”, vertellen Els en Gerben. “Na de geboorte werden we vrij snel overgeplaatst naar het Radboudumc in Nijmegen, omdat hij nog zo jong was.” Na een opname in het Radboudumc van ongeveer drieënhalve week, mocht Sam weer naar het SKB. “Dat vonden we heel fijn. We zagen ook echt dat dit Sam goed deed.” De kersverse ouders komen dagelijks bij Sam op bezoek. “We zijn hier elke dag van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. We doen samen spelletjes, lezen tijdschriften of kijken lekker een serie. Het is gewoon fijn om de hele dag bij hem te kunnen zijn.” Ook zijn ze natuurlijk druk met het voeden en knuffelen van Sam. Op het moment dat wij het gezin treffen, mogen ze de volgende dag naar huis. “Hij heeft nog wel sondevoeding en we hebben van de verpleegkundigen geleerd hoe we dit thuis moeten doen. Maar het is heel fijn dat we naar huis kunnen. Dan gaan we heerlijk onze gewoonlijke dingen doen en samen op de bank hangen met Sam heel dicht bij ons.”

Agnes en Aloys Hanselman

Agnes is op bezoek bij haar man Aloys. Aloys is al zes weken opgenomen in ons ziekenhuis. Hij heeft een bacterie opgelopen en krijgt daarvoor antibiotica. Zijn vrouw komt elke dag op bezoek: “We gaan vaak even naar de huiskamer van de verpleegafdeling of naar het bezoekersrestaurant. Soms blijven we ook gewoon lekker op de kamer zitten”, vertelt ze. Naast zijn vrouw, krijgt hij veel bezoek van zijn kinderen, broers, zussen en tennismaatjes. 

Aloys houdt van puzzelen en heeft dit dan ook veel gedaan tijdens zijn opname. “Het is toch een beetje tijdverdrijf”, vertelt hij. “En Agnes brengt elke dag de krant mee, zodat ik de puzzels daarin ook kan maken.” Helaas kunnen ze niet samen naar buiten, omdat Aloys aan de hartbewaking zit. “Als ik over een paar dagen naar huis mag, ga ik weer genieten van de buitenlucht.” Hij en zijn vrouw zijn erg blij dat hij snel naar huis mag en blikken positief terug op de ziekenhuisopname. “In het ziekenhuis liggen is nooit leuk. Maar wij proberen altijd het positieve te zoeken, want klagen heeft geen zin. En ze doen er hier alles aan om de opname zo prettig mogelijk te maken”, vertelt het stel. Op de vraag wat ze gaan doen als ze weer thuis in Lichtenvoorde zijn, zeggen ze: “Dat weten we nog niet. Eerst rustig een kop koffie drinken, een rondje om het huis lopen en naar de groentetuin kijken.” Verder is Aloys regelmatig actief op de tennisbaan en hoopt hij dit binnenkort weer op te kunnen pakken.

Gerda Kuijk en Tinie Migchelbrink

Tinie Migchelbrink is op bezoek bij haar vriendin Gerda Kuijk. Ze zien elkaar elke week minstens één keer. Gerda is opgenomen nadat ze een Tia kreeg en ligt nu vijf dagen in het ziekenhuis. Ze vertelt: “Zaterdag voelde ik ’s ochtends dat mijn voet niet goed wilde en ik had een gek gevoel in mijn been. Ik heb me aangekleed en toen viel ik. Toen ik op het alarm drukte was er snel hulp en ging ik met de ambulance naar het ziekenhuis.” Ook nu Gerda in het ziekenhuis ligt, kijkt Tinie regelmatig om het hoekje. “Wij kennen elkaar al zo’n tien jaar”, vertelt Tinie. “We hebben elkaar ontmoet bij het gezelligheidskoor en hebben een hechte vriendschap opgebouwd. Elke donderdag drinken we samen koffie, bij Gerda thuis of ik haal haar op. We hebben altijd schik samen en zien elkaar voor de gezelligheid.” Gerda vult aan: “We houden ervan leuke dingen te doen, zoals samen naar het terras of uit eten te gaan. En ja, ze zorgt ook goed voor mij.” Na vandaag gaat Gerda naar Pronsweide in Winterswijk om te revalideren en ze hoopt snel weer thuis te zijn. “Ik kan gelukkig alles al weer”, vertelt ze. “Alles kump good”, zeggen ze samen lachend.  

Colet en Elly

Elly is op bezoek bij haar dochter Colet. Colet is net een uurtje terug van de operatiekamer. Haar keelamandelen zijn eruit gehaald. “Ik had mijn amandelen vaak ontstoken. Laatst was ik er weer drie weken heel ziek van en had ik 39 graden koorts. Toen is besloten door de arts dat ze eruit moesten”, vertelt Colet. Het was de eerste keer dat ze geopereerd werd, maar ze vond het niet heel spannend. “Vooral het wachten duurt altijd lang”, zegt ze met een lach. Na de operatie heeft ze direct haar moeder Elly gebeld. Haar moeder vertelt: “Ik was verbaasd dat ik Colet zelf aan de lijn kreeg. Ze was net geopereerd en kon alweer praten.” Elly is direct naar het ziekenhuis gekomen om Colet gezelschap te houden. “Colet was nog erg moe dus is even gaan slapen. In de tussentijd heb ik mijn tijd goed besteed en op mijn tablet nog even een cursus gevolgd”, vertelt Elly. Op de vraag waar kijk je het meest naar uit als je thuis bent, antwoord Colet: “Een broodje hamburger.” Op dit moment moet ze vooral nog veel water drinken en waterijsjes eten. “Ook kijk ik erg uit om weer naar onze Golden Retriever pup Nalah te gaan.” Het hangt nog even af van hoe het gaat met Colet, maar het ziet ernaar uit dat ze snel weer naar huis mag. “Dan ga ik lekker op de bank liggen en laat ik me goed verzorgen door mijn vriend.”

Meneer ten Broeke

Mevrouw ten Broeke is bij haar man op bezoek. Meneer is behandeld tegen kanker, maar er zijn helaas complicaties opgetreden. Daarom is hij inmiddels 4 dagen opgenomen in het SKB. Het echtpaar woont in Lichtenvoorde en mevrouw komt elke dag trouw op bezoek bij haar man. “Mijn kinderen brengen mij en halen mij op. En als zij niet kunnen dan ga ik met de bus, want die stopt voor ons huis”, vertelt ze. Tijdens een bezoekmoment gaan mevrouw en meneer vaak samen beneden in het bezoekersrestaurant zitten. “Soms gaat één van de kinderen, kleinkinderen of achterkleinkinderen ook met mij mee.” Het ouder echtpaar is in augustus overgroot opa en oma geworden en daar zijn ze erg trots op. Meneer geniet dan ook erg als zijn achterkleinkind op bezoek komt. Over een paar dagen mag hij naar huis. Mevrouw vertelt: “Dan gaan we weer lekker samen kaarten. Dat doen we heel graag.”

Jidde

Edo en Marion zijn op bezoek bij hun zoontje Jidde. Nou ja, op bezoek? Ze zijn na de keizersnede van Marion in het ziekenhuis in Arnhem overgeplaatst naar het SKB. Sindsdien vertoeven ze hier op een kraamkamer. Marion beviel op 11 november van hun eerste zoontje Jidde. “Jidde had een infuus met een kuurtje nodig en in het ziekenhuis in Arnhem was geen plek meer. Daarom werden we vrijdag 12 november met de ambulance naar Winterswijk gebracht”, vertelt ze. Haar partner Edo vult aan: “Ze spraken ook van overplaatsing naar Maastricht, Groningen of Breda. Gelukkig was er hier in het SKB nog plek.” Het stel woont in Arnhem, maar heeft wel Achterhoekse ‘roots’. “De gemoedelijke sfeer en de mentaliteit hier past daarom wel bij ons”, zegt Marion. Ze heeft veel bewondering voor het geduld van de verpleegkundigen. “Het duurde even voordat mijn borstvoeding op gang kwam. Mede dankzij het geduld van iedereen hier is het toch gelukt.” Ook met de kinderartsen hadden ze erg prettig contact. Donderdag 18 november mochten de kersverse ouders samen met Jidde naar huis. “We kijken erg positief terug op deze week. Het was waardevol om samen als gezinnetje op een kamer te mogen verblijven. Er was daardoor ruimte om ons hier thuis te voelen.” Edo: “De gemoedelijke sfeer is ons zo goed bevallen dat we er over nadenken om, als het nodig is, hier terug te komen wanneer Jidde ouder is.” Maar nu eerst lekker naar huis. Op de vraag wat het stel gaat doen als ze voor het eerst samen thuis zijn met Jidde, antwoorden ze: ”Ons hondje ophalen, sushi eten, de gordijnen dicht doen en samen genieten.”

Joop Albers

Joop is op bezoek bij zijn vrouw Janny. Ze ligt in het SKB vanwege een galblaasontsteking en is geopereerd. Joop en Janny wonen op De Haart, dichtbij Aalten. “Het ziekenhuis is voor ons maar 8 kilometer rijden. Elke dag ben ik bij Janny op bezoek geweest. Dat is geen verplichting. Dat is uit liefde geboren en dat doe je gewoon elke dag”, vertelt Joop. Janny vult hem lachend aan: “Ja tot vervelends toe, soms kwam hij wel drie keer op een dag op bezoek!” Tijdens het bezoekuur zitten ze rustig op de kamer en kletsen ze bij. “Op zondag hebben we samen de Formule 1 gekeken. Dat doen we thuis ook altijd. Vaak kijken we de eerste 10 rondjes en de laatste 5”, zegt Joop. Op het moment dat wij het stel treffen, mag Janny bijna naar huis. “Ik ben erg goed verzorgd in het SKB en had ook hele leuke kamergenoten. Toch is het ook fijn om weer naar huis te gaan. Dan kan ik weer lekker in mijn eigen stoel zitten.” Ook Joop is erg blij dat zijn vrouw, waarmee hij al bijna 50 jaar is getrouwd, weer lekker naar huis komt.

Meneer ten Have

Mevrouw ten Have uit Beltrum is op bezoek bij haar man. Haar vakantie was net begonnen toen hij onverwacht werd opgenomen in ons ziekenhuis vanwege een hernia. Binnenkort wordt hij geopereerd. “Op vrijdag de 13e. Gelukkig ben ik niet bijgelovig”, grapt hij. Meneer ten Have werkt in de bouw en ook hij had bijna vakantie. “Ik was van plan om in mijn vakantie een overkapping te maken, maar dat moet nu maar even wachten.” Nu hij in het ziekenhuis ligt, verzorgt zijn vrouw thuis de bloemen en de groentetuin. “Eigenlijk is dat zijn hobby. Af en toe stuur ik hem wat foto’s om te laten zien hoe het erbij staat”. Meneer ten Have knikt: “en het ligt er allemaal netjes bij”. Zijn vrouw komt vaak op bezoek en dan nemen ze samen de dag door en praten over de kinderen. Meneer ten Have vertelt dat hij goed wordt verzorgd in ons ziekenhuis. “Ik ben zelfs naar de kapper geweest hier. Goede service. Maar het was ook echt nodig.” Desondanks kijkt hij er wel naar uit om straks weer lekker thuis te zijn. “Ik mis vooral de vrijheid om zelf te bepalen wat ik ga doen en hoe ik mijn dag indeel.” Lachend voegt hij daaraan toe: “Dat ik nu in het ziekenhuis lig heeft wel één klein voordeeltje: ik heb de afgelopen weken bijna alles kunnen zien van de Olympische Spelen. Normaal gun ik mezelf daar de tijd niet voor, maar nu heb ik alle tijd.”

André Schilderinck

We treffen André en Jacqueline, uit Beltrum, op de corona afdeling van ons ziekenhuis. Jacqueline is op bezoek bij haar man André. Ze hebben samen vijf dagen op de corona afdeling gelegen. Helaas is André nog te ziek om naar huis te gaan. “Het is echt geen griepje, was het dat maar”, vertelt André. Jacqueline knikt en vult aan: “Als je denkt dat corona een griepje is, onderschat je het.” Ze werden beide erg ziek. Zelfs zo erg dat ze naar de corona afdeling van ons ziekenhuis moesten. Jacqueline knapte snel op en mocht daardoor eerder naar huis. Maar ze moest haar man wel achterlaten in het ziekenhuis. “Voor mijn vrouw vond ik het heel fijn dat ze naar huis mocht, maar ik mis haar wel. Als je hier samen ligt, kun je elkaar helpen.” Jacqueline geeft aan dat ze het erg lastig vindt. Wel vindt ze het fijn dat ze nog bij hem op bezoek kan. “Ik neem de krant voor hem mee of andere spullen als hij iets nodig heeft.” Ook André is blij als Jacqueline er weer is. “Het eerste wat ik doe als ze op bezoek komt, is haar een dikke knuffel geven.” Op de vraag wat het echtpaar gaat doen als André weer thuis is, antwoorden ze: “Nog meer genieten van het leven. We zijn net voor het eerst opa en oma geworden en zijn 30 jaar getrouwd. We zouden daarom een weekendje weggaan, maar dat gaat nu helaas niet door. We gaan dat, zodra het kan, dubbel en dwars inhalen.”

Yvonne Hartman

Paul is op bezoek bij zijn vrouw Yvonne. Ze ligt op verpleegafdeling C1 waar ze aan het revalideren is, want ze heeft corona gehad. Ze lag daarvoor drie weken op de Intensive Care (IC), waar ze ook werd beademd. “Elke dag kom ik of één van onze zoons op bezoek. We praten altijd veel tijdens zo’n bezoek. Ook toen Yvonne in slaap werd gehouden op de IC hebben we tegen haar gepraat”, vertelt Paul. Yvonne is haar man en haar zoons daar erg dankbaar voor. Ook vertelt ze dat ze goed wordt verzorgd. “Vandaag hadden de verpleegkundigen speciaal tijd gemaakt om mijn haren te wassen. Dat vind ik zo lief.” Paul vult haar aan: “Liever lig je niet in het ziekenhuis, maar als het moet, dan maar zo.” Helaas weet Yvonne nog niet wanneer ze naar huis mag. Ze moet waarschijnlijk nog een tijdje revalideren. Maar als Yvonne weer lekker thuis is bij Paul en haar zoons, gaan ze samen gebak eten. “Onze schoondochter heeft beloofd een taart te bakken. Yvonne heeft veel verjaardagen gemist, dus deze gaan we inhalen.”

Mevrouw Weenk–Stukker

Meneer Weenk is op bezoek bij zijn vrouw. Mevrouw Weenk is al een lange tijd opgenomen op verpleegafdeling D1 vanwege een nierbekkenontsteking. Ze is geopereerd en heeft een infuus. Elke dag komt haar man, dochter of zoon op bezoek. “We wisselen elkaar af zodat ze iedere dag bezoek heeft”, vertelt meneer Weenk. Zelfs tijdens de sneeuwstorm in februari kwam hij vanuit Ruurlo naar het SKB om zijn vrouw te bezoeken. Binnenkort mag ze naar huis. Ze kijkt tevreden terug op haar tijd in ons ziekenhuis. “Ik ben goed verzorgd in het ziekenhuis. Het eten is erg lekker. Het is net een hotel”, vertelt ze. Meneer vult aan: “De gesprekken met de verpleegkundigen zijn meestal in het dialect. Dit geeft ons een vertrouwd gevoel, alsof we thuis zijn.” Op de vraag wat mevrouw als eerste gaat doen als ze straks thuis is, antwoordt ze: “Lekker op de bank zitten en in mijn eigen bed slapen. En in april zijn we 53 jaar getrouwd. Daar kijk ik erg naar uit.“

Tess en Bram Wijngaard

Ires en Marc Wijngaard, uit Eibergen, zijn op bezoek bij hun pasgeboren tweeling Tess en Bram. Ze zitten in spanning op de kinderarts te wachten. Ze krijgen zo te horen of de tweeling mee naar huis mag. Tess en Bram zijn geboren op 18 januari. Ze waren toen 33 weken en 5 dagen. “Ze zijn geboren via een keizersnede. Tess werd als eerste geboren en woog 1660 gram. Bram kwam daarna en woog slechts 1370 gram. Het ging allemaal erg snel”, vertelt Ires. Tess en Bram hebben al twee grotere broers van 7 en 8 jaar. Voordat Ires en Marc hoorden dat ze zwanger waren van een tweeling, had één van de grotere broers dit al voorspeld. “Hij legde zijn hoofd op mijn buik en zei: ‘mama jij hebt twee baby’s in de buik’”, vertelt Ires. Ondanks dat Marc en Ires heel positief zijn over de zorg op de afdeling, hopen ze natuurlijk dat ze de tweeling snel mee naar huis mogen nemen. “De zorg en begeleiding op de afdeling Neonatologie is top. Iedereen kent ons inmiddels en dat voelt dan toch een beetje als thuiskomen”, zegt Marc. Als het gezinnetje straks samen thuis is, gaan ze eerst bijkomen. “Gewoon lekker relaxen en genieten”, sluiten Marc en Ires af.