GZ psycholoog Milonke Hoitink

Hoe ben je terecht gekomen bij het SKB?

“Tijdens mijn opleiding liep ik stage bij het Canisius Ziekenhuis in Nijmegen en daarna werkte ik in een obesitas kliniek. Op een gegeven moment ben ik terugverhuisd naar Aalten, waar ik vandaan kom. Toen hier een vacature vrijkwam, heb ik die kans gepakt.”

Hoe ziet jouw werkdag eruit?

“Elke dag is anders. Binnen mijn team heeft iedereen eigen aandachtsgebieden, maar we zijn een kleine vakgroep en we doen echt van alles. Van neuropsychologisch onderzoek (werking van de hersenen) tot behandeling van patiënten met aanhoudende lichamelijke klachten die in een revalidatietraject zitten. Maar we behandelen ook patiënten die een traumatische ervaring hebben, zoals een stilgeboren kindje of een ingreep waarbij ze heel veel pijn hadden. Daarnaast werken we ook veel samen met andere afdelingen en doen we vaak mee aan multidisciplinaire overleggen, waar verschillende betrokken zorgverleners bij zijn.”

Wat is er zo leuk aan jouw werk?

“Ik vind het mooi om samen met een patiënt op te trekken. Ik zie bijvoorbeeld mensen na een ongeluk of met een chronische ziekte. Als het leven er anders voor je uitziet dan je voor ogen had, moet je hiermee leren omgaan en kan dit gevoelens van rouw meebrengen. Samen kijken we dan of diegene er op een andere manier mee kan omgaan. Ik vind het echt bijzonder dat mensen zich bij mij open durven te stellen. Daarnaast vind ik de wisselwerking tussen lichaam en geest heel interessant. Wat doet een ziekte mentaal met jou? Maar ook andersom. Denk aan de ziekte van Crohn, waar stress veel invloed heeft op de klachten.”

Wat weten de meeste mensen niet over jouw werk?

“Mensen zijn vaak verbaasd hoe breed ons vakgebied is. En we zijn er ook voor collega’s. Als je ergens tegen aanloopt met een patiënt kun je ons om advies vragen. Bijvoorbeeld als een patiënt heel angstig is. Maar ook als een opgenomen patiënt heel lastig gedrag laat zien. Soms kunnen wij daar uitleg over geven en het team een steuntje in de rug geven hoe daar mee om te gaan. Als je weet wat er achter zit, is dat vaak makkelijker.” 

Wat is de leukste of meest bijzondere herinnering die je hebt aan je werk?

“Dat vind ik een lastige vraag, omdat veel situaties zo persoonlijk zijn dat mensen zich daar misschien in herkennen. Maar soms hebben mensen echt iets traumatisch meegemaakt in een ander ziekenhuis. Of als iemand plotseling iets overkomt en weet dat hij niet meer beter wordt en kan ik in die laatste fase echt iets voor iemand betekenen.”