'Als ze me nodig hebben, kunnen ze bij mij terecht'

Monique Houwers-Huls is ongeveer vijf jaar vrijwilliger in het SKB. Ze is gastvrouw binnen en buiten op het parkeerterrein. Ook tijdens de Roparun, die in 2022 door het SKB kwam, was ze vrijwilliger. De Roparun is een estafetteloop van meer dan 500 kilometer waarbij geld wordt opgehaald voor mensen geraakt door kanker.

Veilig en vertrouwd

“Tijdens de Roparun stond ik buiten bij de hoofdingang. Er kwam een man uit het ziekenhuis lopen die buiten op het bankje ging zitten. Je kon zien dat er wat speelde in zijn hoofd”, vertelt Monique. “Ik ben er niet direct naartoe gegaan. Een tijdje later ben ik naast hem gaan zitten. We kwamen aan de praat en hij vertelde dat zijn vrouw was opgenomen in het ziekenhuis. Ze was ernstig ziek. Ze had kanker en zat in haar laatste levensfase. Hij vertelde onder andere dat hij en zijn vrouw zich veilig en vertrouwd voelden in het SKB. We praatten nog een tijdje en daarna ging hij weer naar binnen.” Toen Monique klaar was met haar dienst en wegreed met de auto zag ze de man, Rudi Joling, weer staan. “Ik keek in mijn achteruitkijk spiegel en zag Rudi met een tas in zijn hand. Ik dacht; ik kan niet zomaar wegrijden. Ik had hem tenslotte kort daarvoor nog gesproken. Ik ben uitgestapt, naar hem toe gelopen en vroeg aan hem iets als ‘ze is toch niet..?’. Hij antwoorde met ‘jawel’, waarmee hij bedoelde dat zijn vrouw was overleden.” Monique gaf hem een stevige knuffel en vroeg of ze nog iets voor hem kon betekenen. 

Een brief van Rudi

Een paar weken later kreeg Monique een brief. “Het was een brief van Rudi. Hij schreef dat de knuffel hem goed had gedaan. En hij bedankte iedereen voor de liefdevolle verzorging. Hij heeft ook een brief naar de internist gestuurd en een gesprek gehad met de teammanager en verpleegkundigen van de afdeling.” Het echte werk ligt dan volgens Monique ook bij de zorgverleners. Maar ze vindt het fijn dat ze als vrijwilliger hier ook een beetje aan kan bijdragen. “Ik wil graag dat mensen zich welkom voelen. Daarom probeer ik altijd met iedereen contact te maken. Dit kan een knikje of een begroeting zijn. Als ze me nodig hebben, kunnen ze bij mij terecht.”

"Als ze me nodig hebben, kunnen ze bij mij terecht"

Samen kom je verder

Monique heeft het erg naar haar zin als vrijwilliger in het SKB. “We vormen echt een team en versterken elkaar. Iedereen is belangrijk om de geoliede machine te laten draaien. Alleen ga je sneller, maar samen kom je verder”, sluit ze af.